Ο Γιώργης ο σατράπης

Μπαίνει, λέει βαρύθυμος αυτός. Ζητάει καφέ. Η σύζυγος δούλα και κυρά του παλιού καιρού. Του φέρνει τις παντόφλες, του δίνει την εφημερίδα και εξαφανίζεται να ψήσει τον γλυκύβραστο. Με 7 φουσκάλες. Δεν ανταλλάσσουν λέξη. (Η συνέχεια εδώ).

Όταν του σερβίρει τολμάει αυτή να αρθρώσει την πρώτη της ερώτηση: «Θα ξαναβγείς Γιώργη μου;». «Λογαριασμό θα σου δώσω μωρή;». Βάζει αυτή τα κλάματα. Σιωπηλά στην αρχή σαν μακρινή φουρτούνα. Μετά σαν παλίρροια που δεν την κρατάς. «Πού θα πάει αυτή η δουλειά Γιώργη μου; Τι σού’ χω κάνει και φέρεσαι έτσι; Λείπεις μερόνυχτα και όταν έρχεσαι στο σπιτικό μας δεν μιλάς. Πού τα τρως τα λεφτά μας άντρα μου; Μ’ αυτήν την παστρικιά τη Γερμανίδα που ήρθε στο χωριό μας; Με ξέγραψες από γυναίκα σου πια; Το στεφάνι μας δεν είναι τίποτα για σένα; Εγώ δουλεύω σαν το σκυλί όλη μέρα στα χωράφια κι εσύ πας και της χαρίζεις το βιός μας; Τόσο άσκεφτα και επιπόλαια;».

Οι φλέβες του τεντώνονται. Τον αμφισβητεί. Ε όχι και να τον κουμαντάρει μια γυναίκα. Πάει πολύ. Της ρίχνει ένα χαστούκι. Σιωπηλός σηκώνεται και ξαναφεύγει. Θα πάει πάλι σε κείνην. Την ξελογιάστρα.

Όλα τα παραπάνω θα μου πεις τι τα γράφω; Μα αυτά λέει περίπου ότι ζούσε ο Χρυσοχοΐδης με τον Παπανδρέου. Βάλε με το νου σου εσύ τώρα στο ρόλο του σατράπη τον ΓΑΠ. Βάλε στο ρόλο της Ρηνιώς τον Χρυσοχοΐδη. Και ξελογιάστρα guest star την Άνγκελα Μέρκελ. Να η συνταγή της επιτυχίας. Να το βουκολικό δράμα. Να γεμίσουν οι αίθουσες, να κλάψει ο κόσμος ελεύθερα. Και μετά η αναγνώριση και ο χρυσός ο κοκοφοίνικας. Των Καννών. Και των ανίκανων.

Τους είχε βάλει, λένε, ο Γιώργος να κάθονται σούζα. Αυτοί δεν ήξεραν, σου λέει, για το μνημόνιο. Έμπαινε ο άλλος φορτσάτος στο υπουργικό συμβούλιο και ο ένας έτρεχε να του κάνει καφέ με φουσκάλες, ο άλλος για τις παντόφλες. Μια φορά, λέει, που του ζήτησαν να διαβάσουν το μνημόνιο αυτός τους πέταξε στη μούρη ένα κείμενο με 3000 σελίδες στα γερμανικά. Το μόνο, λέει, που κατάλαβαν ήταν μια αφιέρωση της Άνγκελα Μέρκελ «mit Liebe» και κόκκινο κραγιόν στο εξώφυλλο.

Η Κατσέλη χοντρικά τα ίδια είπε. Ήταν Σάββατο πρωί και διάβασε 3 ώρες το μνημόνιο. Διάβασε μόνο τα SOS και δεν πέσανε και γι αυτό μετά πήγε Σεπτέμβριο μεταξεταστέα. Άσε που Σάββατο πρωί νέκρωνε το σύμπαν γιατί έπαιζε η Ναταλία Γερμανού. Να αφήσει τη Ναταλία για την άλλη τη Γερμανού, την Άνγκελα; Είχε, λέμε, το Ρέμο εκείνο το πρωί η Ναταλία. Πόσες φορές να στο ξαναθυμίσω να το εμπεδώσεις;

Ο Μάικλ (όχι ο Τζάκσον) έπρεπε να καταπολεμήσει την εγκληματικότητα εκείνο το πρωί. Και άσε που του φόρτωσαν και κάτι απεντομώσεις-μυοκτονίες. Έβλεπε όλη νύχτα CSI Ano Liosia να πάρει ιδέες. Ε δεν είχε και το κουράγιο να ορθώσει το ανάστημα του και να του πει του αφεντικού ότι κακώς δεν τον λογαριάζει για έμβιο ον. Γι αυτό, σου λέει, κοτζάμ ειδικοί δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τον Μάικλ Τζάκσον από τον Μάικλ Χρυσοχοΐδη και να βρουν ποιος είναι πιο… νεκρός. Κεριά στο μανουάλι για τον Τζάκσον το Μιχάλη.

Έχουμε να ακούσουμε πολλά ακόμα όσο πλησιάζουν οι εκλογές:

«Νόμιζα ήταν μια απλή ίωση, αλλά είχα κολλήσει μνημόνιο».

«Εγώ αυτούς ούτε τους ήξερα καλά καλά. Μόνο μια καλημέρα είχαμε».

«Εγώ όταν άκουγα Τρόικα νόμιζα ότι ήταν συγκρότημα».

«Αααα, αυτόν τον Νταλάρα λέγατε».

Μιλάμε για πολύ δυνατό λευκαντικό. Όλοι να βγουν μακρινοί συγγενείς. Κανείς πρώτου βαθμού. Τότε πώς βγαίνεις κύριε στις τηλεοράσεις και λες ότι ήταν καλό το μνημόνιο; Και μετά ότι δεν ήταν; Αποφάσισε σε παρακαλώ διότι ήθελα να το κόψω το ρημάδι και το αύξησα με σένα που έμπλεξα. Θα μου πεις τι τους παρακολουθώ. Γιατί δεν βάζω μια ταινία; Μια επιστημονικής φαντασίας. Όχι ρε συ. Αφού εδώ είναι σαν τις οικογενειακές ιστορίες στον Alpha. Κακοποιεί όλη την οικογένεια αυτός, αλλά δεν χωρίζουν για τα παιδιά. Έτσι λένε ότι και ο άλλος κακοποιούσε ή, στην καλύτερη, εξαπατούσε όλο το υπουργικό συμβούλιο, αλλά δεν τον χώριζαν για τα παιδιά. Τους ψηφοφόρους. Και για το τι θα πει ο κόσμος.

Ο κόσμος είναι ηλίθιος, ως γνωστόν. Για χρόνια από τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τις πορείες ο κόσμος ζητούσε «να βγουν και να ζητήσουν έστω μια συγνώμη από το λαό». Ε το ακούσανε οι πολιτικάντηδες αυτό και σου λένε «Μια συγνώμη δεν ζητάς; Θα την έχεις. Και μια και δυο και όσες θες. Αυτοκριτική δεν ήθελες; Ε φάε αυτοκριτική τώρα». Και έτσι έγινε της μόδας η γιαλαντζί αυτοκριτική. Οι συγνώμες στα κανάλια από τους πολιτικούς πάνε κι έρχονται. Φαντάζομαι μαλώνουν κιόλας οι πολιτικοί για το ποιος θα πρωτοζητήσει συγνώμη από το ποίμνιο. «Εγώ θα ζητήσω πρώτος. Όχι εγώ. Αφού εγώ φταίω πιο πολύ» κλπ.

Τώρα γιατί δεν βρέθηκε κανένας δημοσιογράφος να τους ρωτήσει εκείνη την κρίσιμη στιγμή της συγνώμης την ερώτηση: «Σας περνάει από το μυαλό καθόλου, έστω και φευγαλέα, να αποχωρήσετε από την πολιτική ως ακατάλληλος»; Εκεί να δεις αλλαγές χρωμάτων. Σαν τα πιο καλά μόνιτορ. 16 εκατομμύρια χρώματα θα αλλάξουν. Και θα ψελλίσουν στο τέλος ότι οι άλλοι φταίνε πιο πολύ. Κι ότι ο λαός θα κρίνει αν θα αποχωρήσει ή όχι.

Βρε τα’ χει πει η Βίσση αυτά: «με μια συγνώμη, μα δεν γίνονται και θαύματα». Μπορεί η ειλικρινής μεταμέλεια να συγχωρείται (κι αυτή άπαξ, άντε δις, επειδή είμαι ψυχοπονιάρης), αλλά όχι ότι σε καθιστά και αξιόπιστο. Σίγουρα δεν είναι ικανή να σου ανοίξει δρόμους για ακόμη μεγαλύτερα αξιώματα.

Τόσο σατράπη δεν τον περίμενα τον ΓΑΠ. Τόση δημόσια διαβούλευση, τόσο μουχαμπέτι με τους κοινωνικούς εταίρους, τόσοι θεσμοί έκφρασης, και να έχει όψη προβάτου και ένστικτα λύκου πού να το φανταστώ; Ο Καραμανλής παλιά μας είχε πει ότι για τα σκάνδαλα δεν είχε πλήρη ενημέρωση από τους υπουργούς. Τούτοι εδώ λένε το ανάποδο. Δεν είχαν ενημέρωση από το αφεντικό. Γενικώς με την ενημέρωση οι κυβερνήσεις δεν τα πάνε πολύ καλά.

Το μεγάλο μας πρόβλημα, παιδιά, δεν είναι που δεν το διαβάσατε το μνημόνιο. Το πρόβλημά μας είναι ότι και να το διαβάζατε δεν θα κάνατε τίποτα. Αφού ποτέ δεν διαφωνήσατε σε τίποτα. Διότι το πρωτεύον νομίζετε είναι να δείχνει το κόμμα σαν γροθιά. Γιατί άραγε η ομοφωνία είναι πολυτιμότερη από το συνειδησιακό πρόβλημα του καθενός; Γιατί ντε και καλά πρέπει να βρεθεί χρυσή τομή, να γίνουν συμβιβασμοί. Ξέρετε, άλλο είναι «με έπεισαν ότι το μνημόνιο είναι καλό» και άλλο είναι το «ήξερα ότι είναι κακό, αλλά δεν ήθελα να ξεφύγω από την κομματική γραμμή».

Μιλάμε εδώ για αξιοπρέπεια πάνω από όλα. Μα, θα μου πεις, αν διαφωνεί σε κάτι, τι να κάνει; Να το λέει. Αν δεν μπορεί να το αντέξει να φεύγει από το κόμμα. Αφού όλοι δηλώνουν ότι δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Τι νόημα έχει να διαχωρίζεις τη θέση σου μετά; Και τι νόημα έχει να καταγγέλλεις μετά; Να καταγγέλλεις τον πρώην σου αρχηγό του κόμματος όταν αυτός ΔΕΝ θα είναι αρχηγός του κόμματος. Το υπουργικό συμβούλιο δεν είναι επιχείρηση. Μπορεί να έχετε ένα αφεντικό, αλλά υποτίθεται εσείς τον εκλέξατε. Εσείς τον στηρίξατε. Εσείς του δώσατε ψήφο εμπιστοσύνης.

Πόσο δύσκολο είναι να πάρει κάποιος διαζύγιο από μια καρέκλα; Από μια ματαιοδοξία; Είναι άλλο το «πρόεδρε με έπεισες» και άλλο το «πρόεδρε με πίεσες». Είναι σχεδόν όμοια στην ορθογραφία, αλλά λένε άλλα πράγματα. Και βέβαια, αν σε έπεισαν, τότε δεν πρέπει να ισχυρίζεσαι ότι σε εξαπάτησαν. Τι θα πει «κομματική γραμμή»; Είναι τεθλασμένη ή ευθεία; Με ποιες άλλες γραμμές τέμνεται; Η δική μας «προσωπική γραμμή» που είναι; Αν είναι ασύμβατες ποια επιλέγουμε;

Μόλις άρχισε να κλυδωνίζεται το σκάφος, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ άρχισαν να καταψηφίζουν άρθρα σε νομοσχέδια. Τους έπιασε λες ξαφνική κρίση θάρρους; Όχι. Απλώς το σκάφος αυτό δεν το αισθάνονται δικό τους. Σου λέει, και να βουλιάξει δεν πειράζει. Ο Παπαδήμος δεν μας είναι ούτε καν εξ αγχιστείας συγγενής.

Ο Σκανδαλίδης που είναι παλαιοκομματικός έσπευσε να δηλώσει συγκλονισμένος για την κακή εικόνα που παρουσιάζει το κόμμα. Πρότεινε άρον άρον εκλογή αρχηγού να μπει σε μια τάξη το κόμμα. Για να βελτιωθεί η εικόνα της ομάδας. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτή ακριβώς είναι η βελτιωμένη κατάσταση που περιμένουν όλοι. Η ψήφος κατά συνείδηση. Αυτός το ‘χει για κακό. Τα κόμματα δεν χρειάζεται να μπουν σε μια τάξη τέτοια που εννοεί ο Σκανδαλίδης. Διότι ήδη έχουν μείνει στην ίδια τάξη.