Εφιάλτης στην εργασία

Εδώ και κάνα δυο χρόνια έχουν γίνει της μόδας οι μαγειρικές εκπομπές. Μαγειρεύουν παιδιά, γέροι, επαγγελματίες, ανάπηροι, κάτι αντιστασιακοί του 40. Η Βέφα πια αποτελεί μακρινό παρελθόν αν και άκουσα ότι κάποιοι φονταμενταλιστές πιστοί της Βέφας διαβάζουν ακόμα τις νύχτες συνταγές της στο σκοτάδι. (Η συνέχεια εδώ)

Νέα ονόματα εισέβαλαν στη ζωή μας και στα ντουλάπια μας. Όμως εκτός από το δημιουργικό μέρος της υπόθεσης, υπάρχει και το εργασιακό. Έβλεπα παλιά τις εκπομπές του Γκόρντον Ράμσεϊ που πήγαινε σε εστιατόρια να τα βελτιώσει. Τα ίδια έκανε κι εδώ ο Μποτρίνι. Να κουρέψει το χρέος τους και να δείξει πώς πρέπει να διοικείται ένα εστιατόριο για να πετύχει. Χαρακτηριστικό και στις δυο εκπομπές είναι το βρισίδι. Προς όλους. Στα αφεντικά που είναι χαλαρά, στους σερβιτόρους που δεν χαμογελάνε, στις μπριζόλες που δεν ψήνονται εύκολα και στις σάλτσες που δεν δένουν.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, θέλοντας να μας δείξουν εκεί στον Άλφα πώς θα έπρεπε να οργανωθεί η λειτουργία μιας πετυχημένης επιχείρησης, προχώρησαν το θέμα πιο μακριά. Έβαλαν τον Μποτρίνι να ανοίξει ο ίδιος ένα εστιατόριο και να επιλέξει το προσωπικό. Εκεί άρχισε η κόλαση.

Ο Μποτρίνι είπε αρχικά να επιλέξει προσωπικό ανάμεσα από ανθρώπους που είχαν ανάγκη δουλειά. Λες εσύ «καλό αυτό και φιλάνθρωπο». Κι εγώ έτσι είπα. Με κοινωνικά κριτήρια οι προσλήψεις. Το προαπαιτούμενο ήταν «η αγάπη για τη μαγειρική». Διότι για να πετύχει η μπεσαμέλ πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις, γιατί αλλιώς θα κατουρήσεις μέσα και θα πάθει ο πελάτης δηλητηρίαση. Λες εσύ «λογικό αυτό». Κι εγώ έτσι είπα. Αντί για ΑΣΕΠ.

Μετά άρχισε η εκπαίδευση των υπό πρόσληψη υπαλλήλων. Με τη διαβεβαίωση ότι όσοι προσληφθούν θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση και μετά. Έχετε δει κάτι ταινίες με την Κου Κλουξ Κλαν; Εκεί στο νότο της Αμερικής. Που είναι νύχτα και μπαίνει ο κουκουλοφόρος στο σπίτι του μαύρου και τον οδηγεί στην κρεμάλα. Ε εδώ μπαίνει ο Μποτρίνι με σκούφο και τον ξυπνάει τον εργάτη. Του πετάει τα στρώματα κάτω φωνάζοντας του «σήκω γ..ώ την …». Ο υποψήφιος μάγειρας έβλεπε εκείνη την ώρα όνειρο ότι θα προσληφθεί. Φανταζόταν Κυριακάτικες εκδρομές στη φύση. Ο Μποτρίνι τον χρονομετράει. Και βρίζει. Εγώ δεν είμαι συντηρητικός άνθρωπος και στις βρισιές είμαι ευφάνταστος. Αλλά αυτό με σοκάρει. Μήπως στον Άλφα θέλουν να με προετοιμάσουν για την εφεδρεία; Ανησυχώ γιατρέ μου. Θα με βάλει ο στραβοκάνης σεφ στα καζάνια της κόλασης; Να μου φωνάζει «Όχι άλλο κάρβουνο ρε ανίκανε γαμώ το κέρατό μου. Κόψε τη σαλάτα τώρα».

Κλείνω την τηλεόραση εσπευσμένα. Παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο. Μάνα έτσι είναι πια ο ιδιωτικός τομέας; Σου κάνουν φάλαγγα πριν σε προσλάβουν; Η χούντα ήταν απλά το Allou Fun Park; Τι θέλει να πει ο Μποτρίνι όταν τονίζει σ’ αυτούς τους δύσμοιρους ότι «θα πονέσετε, θα κλάψετε για να πετύχετε, θα ξεχάσετε ωράρια, αμοιβές, αξιοπρέπεια. L'État, c'est moi.». Μάνα τόση Χριστοπαναγία πώς θα τη συνηθίσω; Να παρέμβει η πολιτεία. Να τους κόψει ο Φωτόπουλος της ΔΕΗ το ρεύμα.

Μήπως στο κανάλι θέλουν να με εξοικειώσουν με την εργασιακή ξεφτίλα; Γιατί με βρίζει ο Μποτρίνι; Θυμήθηκε ότι τον λένε Έκτορα και κάνει τσαμπουκάδες; Γιατί φοράει συνέχεια καπέλο; Ποιος θα δείρει επιτέλους αυτόν τον ζουμπά; Είναι νέος τρόπος διοίκησης επιχείρησης αυτός; Είμαστε σε εστιατόριο ή στη λεγεώνα των ξένων; Απειλεί ότι θα τους απολύσει γιατί κλαίνε όταν τους βρίζει! Είναι δυνατόν να αγαπάει ο ίδιος τα κρέατα πιο πολύ από τους εργαζόμενους; Το βράδυ τους βάζει στο ψυγείο και κάνει σεξ με τα τιραμισού; Αυτοί άραγε αντιδρούν φυσιολογικά ή τους έχουν κάνει λοβοτομή; Τι γίνεται όταν προσληφθούν και φύγουν οι κάμερες;

Από τότε που τα είδα, άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι τη μαγειρική. Ελέγχω πρώτα τα ντουλάπια μήπως ο κοντοπίθαρος αυτός πεταχτεί και μου βάλει κατσάδα γιατί δεν διπλώνω σωστά τις πετσέτες και δεν αραδιάζω τα κουτάλια κατ’ ανάστημα. Μαγειρεύω με σβηστό το φως. Στο πρόσωπό του βλέπω τα αφεντικά της νέας τάξης. Ξυπνάει η Παπαρήγα μέσα μου. Τρώει η Αλέκα άραγε φινόκιο;