Παρελάσεις...

Αγαπητή κυρία Τζένη
Με λένε Σάντυ. Κανονικά με λένε Παρασκευούλα, αλλά οι γονείς μου προτίμησαν κάτι πιο ευρωπαϊκό και η γιαγιά μου φώναζε σαν αυτόν τον κακό τον Αλ Τζαζίρα που βγαίνει στην τηλεόραση θυμωμένος με κάτι φακιόλια στα μαλλιά γιατί τα χει κάνει ράστα και βρωμάνε από την απλυσιά.
Τις προάλλες κάναμε παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου. (Η συνέχεια εδώ)
Εγώ κυρία Τζένη μου δεν ήθελα να κάνω παρέλαση εκτός κι αν με ντύνανε Μπουμπουλίνα, αλλά αυτός ο βλάκας ο γυμναστής μας μου είπε ότι στην 28η Οκτωβρίου δεν έχει καμιά δουλειά η Μπουμπουλίνα και ότι θα πρεπε να ντρέπομαι που δεν έχω ιδέα τι ήταν ο Μεταξάς. Κονιάκ δεν ήταν; Τέλος πάντων δεν κατάλαβα γιατί να ντρέπομαι. Σάμπως και ποια ήταν η Μπουμπουλίνα; Η Μάρω Λύτρα ήταν; Και με τέτοιο όνομα θέλει να κάνει και διεθνή καριέρα; Κόψτο πουλάκι μου και άστο Λίνα άμα θες να κάνεις καριέρα στο λαϊκό ή άστο σκέτο Μπουμπού άμα πας στο ποπ.

Η μαμά που τρελαίνεται με τον Λιακόπουλο στην τηλεόραση και όλο κάνει τς τς τς άμα βλέπει κανέναν του Συνασπισμού, είπε ότι είναι ντροπή να μην κάνω παρέλαση και ότι κάτι Ελοχίμ και χερουβίμ θα με μεταμόρφωναν σε κάμπια άμα δεν έκανα, και ότι αυτές οι παρέες που έχω με τους άλουστους με τις κουκούλες με κατέστρεψαν. Ο μπαμπάς πάλι έλεγε ότι οι καθηγητές έπρεπε να μας πλακώσουν στο ξύλο και ότι στα χρόνια του όλοι κάνανε παρέλαση με το ζόρι και ότι η πολλή δημοκρατία βλάπτει και μας έχει κάνει γαϊδούρια και ρώταγε: «βρε με κάνεις εμένα πρωθυπουργό; Με κάνεις;» και η μαμά είπε ότι τον χρειαστήκαμε τώρα για πρωθυπουργό και ότι τι σόι πρωθυπουργός θα ήταν άμα συνεδρίαζε με τους άλλους κάθε βράδυ στα μπουζούκια. Κι ο μπαμπάς έκλεισε την πόρτα κατεβάζοντας κάτι καντήλια και έφυγε με τους φίλους του για συνεδρίαση.

Στο σχολείο μας είχαν πει ότι άμα δεν κάνουμε παρέλαση θα παίρναμε αποβολή. Μετά βγήκανε στην τηλεόραση και είπαν ότι δεν είναι υποχρεωτική η παρέλαση και ότι ποτέ δεν τιμωρούνται οι μαθητές και μάλλον μας κορόιδευαν τόσο καιρό. Τέλος πάντων εγώ θα έκανα ούτως ή άλλως γιατί η μαμά πάντα μου δίνει λεφτά να ψωνίσω για την παρέλαση. Και η γιαγιά μου δίνει και με φιλάει, αλλά δε μ αρέσει γιατί βγαίνει πάντα στο μπαλκόνι και φωνάζει «Παρασκευούλα θα σε δω στην τηλεόραση, την ευχή μου να χεις κορίτσι μου» κι εγώ κάνω πως δεν ακούω γιατί δε θέλω να με λέει Παρασκευή.

Στην παρέλαση είναι χαζομάρα που δε σ αφήνουν να βάλεις ό,τι θες. Όλες ομοιόμορφα ντυμένες: Μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο, κόκκινο στρινγκ, μπλε μπερέ. Φέτος μάλιστα που είχαν βάλει και κάτι ψηλές γκαμήλες μπροστά, εμένα κανείς δε θα με πρόσεχε πίσω που ήμουν ανάμεσα στις άλλες όλες ντυμένες σα στρουμφάκια. Το μόνο που έκανα ήταν να βάλω το δωδεκάποντο και να γυρίσω τη φούστα κι άλλο προς τα πάνω, αλλά το ίδιο έκαναν και οι άλλες και άντε να σε δει η κάμερα πίσω από το ντερέκι την Αποστολία και τη Βάλια τη χοντρή. Όλοι πρόσεχαν αυτές που δεν ξέρουν καν να περπατάνε με τα τακούνια και πήγαιναν σα τους πυροσβέστες στην Πάρνηθα. Άνοιξα κι εγώ τα κουμπιά από το πουκάμισο μπας και δει ο Θάνος από τη Γ’ Λυκείου ότι φοράω κόκκινο σουτιέν, αλλά αυτός κοίταζε κάτι άλλες από άλλα σχολεία.

Εγώ κυρία Τζένη μου μετά την παρέλαση είχα σοβαρό πρόβλημα. Ο Ρούλης ο κουκουλοφόρος από το Β2 δεν έκανε παρέλαση και ήρθε με τους φίλους του απέξω και φώναζε και κορόιδευε. Και στο τέλος ήρθε και μου είπε ότι δεν πίστευε ότι είμαι ακροδεξιά και ότι φέτος που όποιοι ήθελαν έκαναν παρέλαση, θα έκανα κι εγώ. Και κάτι έλεγε για κάποιον ιμπεριαλισμό που μάλλον είναι Dj και τα πήρα στο κρανίο γιατί εγώ ούτε ακροδεξιά είμαι,ούτε τάχω με κάναν άλλον, ούτε με τον ιμπεριαλισμό ούτε και με το Βαγγέλη που όλο μου κολλάει. Και στεναχωρήθηκα που δεν με πήρε με το μηχανάκι του μετά να με πάει βόλτα.

Θέλω να σε ρωτήσω κυρία Τζένη μου: την άνοιξη στην 25η Μαρτίου τι να κάνω για να με προσέξουν στην παρέλαση; Και άμα έρθει πάλι ο Ρούλης και με βρίζει και λέει όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα εγώ να του ξαναμιλήσω; Μήπως να μην κάνω καθόλου παρέλαση; Και τι να πω στη μαμά;