Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Αμαρτωλοί, αρματολοί και κλέφτες

Θα ξεκινήσω από αυτό που γράφει ο Φώτης Γεωργελές στο editorial του στην Athens Voice: «Δεν μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί δεν καίγονται τα σινεμά. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον ότι τα βιβλιοπωλεία δεν τα σπάνε. Ότι δεν υπάρχουν σε καμία άλλη πόλη του κόσμου βιβλιοπωλεία με λαμαρίνες και ρολά στις βιτρίνες. Αν χρειάζεται να το εξηγήσεις, τότε δεν θα σε καταλάβει». (Η συνέχεια εδώ).
Α ρε Φώτη. Πάντα εύστοχος. Ο Γεωργελές (παλιότερα «Άρης Σάρτας» ή «Α112») με δυο κουβέντες διαπιστώνει κάτι πολύ απλό. Το λογικό αδιέξοδο. Όμως και η λογική είναι κάτι υποκειμενικό πια. Έφτασε να εξαρτάται και η λογική από την οπτική γωνία. Η λογική έγινε κάτι αντίστοιχο με την αισθητική. Δεν είναι «κοινή» λογική κι ας τη λέμε έτσι. Θα θέλαμε να είναι έτσι, αλλά δεν είναι. Η λογική έγινε απλά σα μια κοινή γυναίκα, σα μια του δρόμου που πότε πάει με τον έναν, πότε με τον άλλον. Δεν τη νοιάζει τη λογική του καθενός τι θα πει ο κόσμος. Είναι απαλλαγμένη από τέτοια κόμπλεξ και μικροαστικές φοβίες. Η λογική του καθενός καλπάζει σαν λευκό άτι προς τη δική της αλήθεια.
Παλιά, λέγαμε ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι η Δημοκρατία. Βασικό επιχείρημα (μας το μάθαιναν στο σχολείο) είναι ότι η Δημοκρατία παίρνει τις αποφάσεις της με γνώμονα την πλειοψηφία. Μετά, όταν ο ανθρωπισμός άρχισε να αναπτύσσεται, η πραγματική Δημοκρατία έπρεπε, λέει, να λαμβάνει υπόψην της και τις μειοψηφίες. Αυτά τώρα μάλλον είναι κουβέντες ξεχασμένες και πολύπλοκες. Εδώ ή θα αποφασίζουν τα κανάλια για το «καλό» και το «κακό» (ακόμα και για τα συναισθήματά μας) ή ο καθένας θα κάνει όπως γουστάρει επειδή θεωρεί ότι έχει αυτός ο ίδιος καλύτερα αναπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου.
Δεν μπορείς, να συμπληρώσω εγώ, να εξηγήσεις στον άλλον γιατί ο Παρθενώνας δεν ομορφαίνει με γκράφιτι. Δεν μπορείς να δώσεις στον άλλον να καταλάβει ότι η κλοπή και η απάτη δεν είναι το αυτονόητο. Ότι η δική σου διαδήλωση δεν σημαίνει τον δικό μου αποκλεισμό στην εθνική οδό, ούτε τα δικά σου γενέθλια πρέπει να μη με αφήσουν να κοιμηθώ.
Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου εγώ έτσι το καταλαβαίνω. Και όλοι μαζί τα ρημάξαμε, και όλοι μαζί τα ανεχτήκαμε. Από τότε που έμαθα ότι «όλη η αγορά χρωστάει», ε και άρα ας χρωστάμε κι εμείς. Από τότε που το αφεντικό σε ανάγκαζε να δανειστείς εσύ για να πληρώσεις τη ΔΕΗ και όχι αυτός ο ίδιος για να σου πληρώσει τα δεδουλευμένα. Όλα φαίνονταν απόλυτα φυσιολογικά σε κάποιους.
Το ίδιο φυσιολογικό φαίνεται και σε κάποιους το κάψιμο ενός σινεμά, ενός νεοκλασικού κτηρίου, το μπάζωμα ενός ρέματος. Δεν μιλάω από οικολογικής άποψης. Μιλάω σε σχέση με τον πολιτισμό. Θυμάστε όταν ξεσηκώθηκαν οι Ταλιμπάν. Μπούκαραν στα μουσεία και κατέστρεψαν αγάλματα αιώνων. Με μια μανία που εγώ από την τηλεόραση δεν την κατάλαβα. Αν ξεσπάς στα άψυχα αντικείμενα (είτε κάδος, είτε άγαλμα) νομίζω ότι χρειάζεσαι ψυχίατρο. Και το χειρότερο είναι να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι τον κάδο με το άγαλμα. Ξέρεις γιατί γίνεται αυτό; Γιατί πολύ απλά αυτά δεν τα θεωρείς δικά σου. Δεν έχεις καταλάβει γιατί ο Γιαπωνέζος ξεκινάει από την άλλη άκρη και έρχεται με την ψηφιακή του να φωτογραφίσει την Ακρόπολη. Τον θεωρείς καραγκιόζη. Του λες «έχω κατάληψη σήμερα γιατί δεν με μονιμοποίησαν», του δίνεις και φυλλάδια να του εξηγήσεις για την πλουτοκρατία που σε έχει στην πείνα. Ο Γιαπωνέζος δεν ξέρει ελληνικά. Ξέρει την Ελλάδα από τα βιβλία. Δεν έχει καταλάβει ότι κι εμείς μόνο από τα βιβλία πια την ξέρουμε. Δεν την έχουμε περιουσιακό μας στοιχείο την Ακρόπολη. Νομίζουμε ότι ανήκει σε κάποιους άλλους. Συμπτωματικά εμείς βρεθήκαμε εδώ. Δεν έχουμε κέρδος από το νεοκλασικό κτήριο. Ούτε μισό ευρώ.
Αγανάκτηση θα μου πεις. Για τα πολιτικά. Κάτω από το άρθρο του Γεωργελέ είναι τα γνωστά επιχειρήματα-σχόλια. Ότι τα νεοκλασικά μας μάραναν, εδώ δεν έχουμε να φάμε, ότι δεν μπορείς να ενδιαφέρεσαι για τα άψυχα ενώ αδιαφορείς για τους ανθρώπους που πεινάνε, τι τον θέλεις τον «δήθεν» πολιτισμό αφού η Αθήνα είναι ήδη ένα χάλι. Εγώ δεν κατάλαβα δηλαδή γιατί όποιος δεν θέλει να βάζεις εσύ πανό στην Ακρόπολη, γιατί αυτόματα θεωρείς ότι θέλει να πεινάς. Δεν κατάλαβα γιατί η ανεργία σταματάει αν κάψεις ένα ξενοδοχείο. Παλιά έλεγα ότι θέλει ο άλλος να σε καταστρέψει για να σε ξεκουνήσει, να σε βγάλει στο δρόμο, να ανατρέψετε μαζί το σύστημα. Ότι σου καίει το αυτοκίνητο για να σε εξομοιώσει με τον άπορο, να σε συσπειρώσει να ξεσηκωθείτε. Mea culpa. Απλά προσπαθούσα να το δω από την δική του οπτική γωνία. Τελικά μάταια.
Και έσπευσαν οι γνωστοί (για μένα δεν είναι άγνωστοι) να πούνε τα γνωστά κλισέ: προβοκάτσια, το κράτος θέλοντας να υποβαθμίσει τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στέλνει παρακρατικούς, τα ΜΑΤ επιτίθενται σε αθώους διαδηλωτές, οι κουκουλοφόροι φοράνε ίδια παπούτσια με τους μπάτσους, «σχεδιασμένη επίθεση της κυβέρνησης κατά της μεγαλειώδους διαδήλωσης», πουλημένα ΜΜΕ κλπ.
Είναι τόσο ντεμοντέ, τόσο παλιοκαιρίσια όλα αυτά, τόσο βαρετά και ξεπερασμένα κι ο κόσμος τόσο εναντίον, όσο ακριβώς εναντίον είναι και με τους βουλευτές. Έχουν ρίξει σε τέτοια ανυποληψία την αντιπολίτευση της αριστεράς (ποιας αριστεράς;) όσο και τη συμπολίτευση της δεξιάς. Είμαστε θύματα ενός άτυπου ανταγωνισμού: οι μεν πώς θα προκαλέσουν τις μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές, οι δε τις μεγαλύτερες υλικές. Οι μεν κατηγορούν τους δε ότι είναι εγκληματίες, ότι παραπλανούν τον κόσμο, ότι επιδιώκουν την καταστροφή της χώρας. Θα πρότεινα να τα γράψουν σε mp3 και να μας τα λένε για να μην αλλάζουν και γραβάτα κάθε φορά.
Ο κόσμος βέβαια στην πλειοψηφία του γουστάρει τις λαμογιές. Απλά θέλει να τις κάνει ο ίδιος και καταγγέλλει όταν είναι απέξω. Ο κόσμος λοιπόν τα λαμόγια τα γνωρίζει από μακριά. Μπορεί να μη γνωρίζει πια την αξία του Παρθενώνα, αλλά τη λαμογιά και τα φούμαρα τα ξέρει καλά. Γι αυτό από τη μια γιαουρτώνει τη συμπολίτευση, από την άλλη έχει καταδικασμένη την αριστερή αντιπολίτευση σε ποσοστά άνευ σημασίας.
Κατά διαστήματα ανανεώνονται οι κλισέ φράσεις με κάτι νέο. Σαν τα σουξέ που την επόμενη χρονιά κανείς δεν τα θυμάται. Ο Μίκης δεν έγραφε σουξέ. Πριν κατεβεί στη διαδήλωση με τον Γλέζο, σε ένα άρθρο του στο Βήμα, αναλύει την πολιτική κατάσταση που μας έφερε ως εδώ. Σωστά και όμορφα ειπωμένα. Για τη νέα γερμανική κατοχή, για τα εξοπλιστικά προγράμματα, για τα χρέη, την κυβέρνηση του Παπαδήμου. Όμως καταφεύγει στην εύκολη λύση των σουξέ. Διεθνής συνομωσία για τη χώρα, λέει. Γιατί; Γιατί είμαστε, λέει σε άλλη συνέντευξη, η μόνη χώρα που μπορούμε να μιλήσουμε εξ ονόματος όλης της Ευρώπης και της ανθρωπότητας εναντίον του χρηματοπιστωτικού φασισμού. Γιατί είμαστε εμείς μόνο οι εκλεκτοί; Είμαστε γωνιακό μαγαζί; Γιατί θέλουν να καταστρέψουν τον πολιτισμό μας; Ο πολιτισμός μας δεν συμπεριλαμβάνει την Ακρόπολη και τα νεοκλασικά κτήρια; Ο Μίκης επαναλαμβάνει ότι ο λαός και το έθνος μας κατάφερε να σταθεί ηρωικά όρθιος σε παλιότερες δύσκολες στιγμές. Ο ηρωικός λαός. Πόσο κολακευτικό. Και η διεθνής συνομωσία. Πόσο πιασάρικο.
Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο λαός ούτε ηρωικός είναι, ούτε χρειάζεται διεθνής συνομωσία για να καταστραφεί. Κι όπως δεν πρέπει να βάζουμε στο τσουβάλι όλους ως «κακούς», δεν πρέπει να τους βάζουμε όλους και ως «ήρωες». Όταν ένας λαός έχει ανάμεσά του όλους αυτούς που αισχροκερδούν και καλεί «την πολιτεία να παρέμβει», όταν κάθισε και έφαγε μια χούντα στο σβέρκο επί 7 χρόνια, όταν ψηφίζει όλο τους ίδιους και τους ίδιους, όταν κοιτάει τη θεσούλα του και την επιδότησή του τότε δεν είναι ηρωικός.
Όταν ο λαός πάντα ζήταγε και διαδήλωνε για να πάρει κι άλλα, αλλά ποτέ δεν κατήγγειλε δεν είναι ούτε ηρωικός, ούτε δίκαιος. Είναι αδηφάγος. Μιας και στους πολιτικούς (αριστερούς και δεξιούς) αρέσουν οι γενικεύσεις, μπορώ να συνεχίσω. Για να καταλάβετε ότι δεν μπορεί να καλοπιάνετε το λαό γιατί ο ίδιος ο λαός (είτε ο ευνοημένος, είτε ο ριγμένος της υπόθεσης) θα στραφεί εναντίον σας. Δεν το χει σε τίποτα να σας κάνει μια χαψιά. Είτε γιατί τον άφησες έρμαιο στα χέρια των κερδοσκόπων, είτε γιατί του υποσχέθηκες ότι θα είναι αραχτός για πάντα.
Είχα επισημάνει παλιά ότι στους αγανακτισμένους στις πλατείες είναι όσοι θέλουν κάτι επιτέλους να αλλάξει, αλλά και όσοι ακριβώς δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και πάρτε το απόφαση. Από τον ξυλέμπορο που αγοράζει τα ξύλα από τη Βουλγαρία με 40 ευρώ και τα πουλάει 120, μέχρι τον άστεγο που δεν έβαλε κάτι στην άκρη και περιμένει τα συσσίτια της εκκλησίας υπάρχει μεγάλη απόσταση. Λαός είναι και ο τίμιος, λαός κι ο μαυραγορίτης. Από το λαό είναι κι ο βουλευτής. Λαός ήταν κι ο συνδικαλιστής και μετά πολιτεύτηκε. Λαός ήταν κι ο Μίκης πριν γίνει βουλευτής. Λαός ήταν κι ο Τσίπρας. Και μάλιστα μαθητής σε διαδήλωση. Λαός και ΛΑΟΣ κι ο Άδωνις πριν πάει στη ΝΔ.
Αυτός ο λαός που πάντα κατήγγειλε τοις μετρητοίς. Την ανυπαρξία του κράτους, του κρατικού μηχανισμού. Χρειαζόταν ο λαός το κράτος να έρθει να του ρίξει αλάτι στην εξώπορτα του σπιτιού του να τον απελευθερώσει από τα χιόνια. Χρειαζόταν φύλακες να σταματήσουν την παράνομη υλοτομία. Του χρόνου χωρίς δέντρα με τις πλημμύρες, αυτός ο ίδιος ο λαός θα περιμένει πάλι τον κρατικό μηχανισμό. Ο λαός διαδήλωνε ως συμβασιούχος να μονιμοποιηθεί, ο λαός όμως ποτέ δεν έκανε διαδήλωση να αποτρέψει τον διορισμό κάποιων που θα ήταν υπεράριθμοι, ο λαός έδειχνε τη μεγαλοθυμία του σε σχέση με το δημόσιο χρήμα. Φτάνει να μην ήταν από τη δική του τσέπη. Δες πόσους διορισμούς από το παράθυρο καταγγέλλει ο λαός. Σκέψου όμως ότι οι διορισμένοι είναι κι αυτοί λαός. Στη συναλλαγή χρειάζονται 2 Μίκη. Δεν γίνεται συναλλαγή με έναν. Γι αυτό ο ηρωικός μας λαός δεν εμπιστεύεται κανέναν. Γι αυτό το κράτος βάζει ελεγκτές του λαού, και ο λαός ζητάει να βάλει και ελεγκτές για τους ελεγκτές και πάει λέγοντας. Γι αυτό στις εφορείες υπάρχει η τοπική ΔΟΥ, η εκκαθάριση όμως γίνεται στην Αθήνα, υπάρχει ο τμηματάρχης, ο προϊστάμενος, ο ελεγκτής, ο ελεγκτής δημόσιας διοίκησης, ο συνήγορος του πολίτη κλπ. Ένα κάρο άνθρωποι που σκοπό έχουν να φορολογήσουν εσένα, τον απλό λαό, που κοιτάς να φοροδιαφύγεις. Κι εσύ, ο ηρωικός λαός, και πάλι ξεγλιστράς.
Δεν είδα ο ηρωικός λαός να πει στον Καραμανλή «για στάσου ρε φίλε, λες θα διορίσεις 200.000 χιλιάδες συμβασιούχους, ποιος θα τους πληρώνει αυτούς;». Αντιθέτως ο ηρωικός λαός μαζί με τα κανάλια και σύσσωμη την αντιπολίτευση τον κατήγγειλαν επειδή δεν κατάφερε να τους διορίσει όλους. Δεν είδα επίσης κανέναν να διαμαρτύρεται για το πώς γίνεται να υπάρχουν μονοπωλιακές ΔΕΚΟ που να είναι ζημιογόνες. Αντιθέτως είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια της μόδας να διαφαίνεται ως μοναδική λύση για τις ΔΕΚΟ το κλείσιμό τους. Ο αγανακτισμένος λαός δεν είδα να αγανακτεί με τις υπέρογκες αμοιβές. Ούτε είδα βέβαια να θέλει να βάλει το χέρι του στην τσέπη όμως για να μην κλείσει η Ολυμπιακή.
Ο ηρωικός λαός κατανάλωνε 12% πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ, αλλά με εισοδήματα 5% κάτω από την ΕΕ. Επίσης αυτός ο ηρωικός λαός δεν είδα να αντιδρά καθόλου όταν κάποιοι έβγαιναν στη σύνταξη στα 50 τους χρόνια ξεκινώντας νέα άτυπη καριέρα με τις ευλογίες του. Δεν τον πείραξε ποτέ τον ηρωικό λαό ούτε το πλεονάζον προσωπικό, ούτε η πρόωρη σύνταξη. Τον πείραξε που δεν ανήκε κι αυτός στο γκρουπ των μονίμων ή των πρόωρα συνταξιούχων. Είδατε εσείς καμιά διαδήλωση, κάνα κάψιμο, ένα σύνθημα σε τοίχο που να λέει κόψτε λεφτά από κάπου; Είδατε κάποια ανακοίνωση αριστερών, δεξιών, κεντρώων κομμάτων να καλούν σε επανάσταση όταν μας κατέτασσαν ως πρώτη χώρα στη διαφθορά στις 27 της ΕΕ; Όταν πληρώνουμε το 55% των εσόδων του δημοσίου σε μισθούς, αλλά παράλληλα πρέπει να πηγαίνουμε σε ιδιωτικό γιατρό, να έχουμε ιδιωτικό σεκιούριτι, ιδιωτικό δάσκαλο, ιδιωτική συγκοινωνία και δεν δουλεύει τίποτα, δεν είδα κανέναν ήρωα ή αγανακτισμένο να ξεσηκώνεται. Είδα τον Λαζόπουλο να τα ρίχνει στους πολιτικούς που διόρισαν τους κηφήνες, αλλά όχι στους κηφήνες. Το επιχείρημα ήταν ότι αφού οι πολιτικοί τα έταξαν, άρα πρέπει να τα κάνουν. Και φτάσαμε σε σημείο να δέρνουμε βέβαια τον βουλευτή, αλλά να γίνουμε όλοι νεοφιλελεύθεροι και να παρακαλάμε να κλείσουν οι ΔΕΚΟ για να μην πληρώνουμε άλλο. Στο τελευταίο στάδιο της ξεφτίλας δηλαδή. Να θέλουμε δημόσιο, αλλά χωρίς τους δημοσίους υπαλλήλους.
Ο ηρωικός λαός που δεν θέλει να τον διοικούν οι ξένοι και που του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει, προφανώς δεν κατάλαβε ότι είχε και έχει ακόμα ζυγό την δημόσια διοίκησή του, που γι αυτήν πληρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ από τις χώρες του ΟΟΣΑ και συνάμα μια τεράστια γραφειοκρατία που είναι προϊόν της έλλειψης εμπιστοσύνης και της καχυποψίας. Και που γι αυτό το ρημοδοδημόσιο ο ηρωικός λαός από τη μια ψηφίζει τους μεν που κατάφεραν να κάνουν τον μέσο μισθό για κάθε εργαζόμενο πάνω από 40.000 ευρώ (και μάλιστα στις 11 πιο χρεωμένες ΔΕΚΟ!!!) κι από την άλλη την αντιπολιτευόμενη αριστερά να ισχυρίζεται ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις δεν πρέπει να κλείσουν και να ξεπουληθούν καταγγέλλοντας «κακοδιαχείριση». Τι σκατά κακοδιαχείριση είναι αυτή; Χωρίς όνομα, χωρίς ιδιότητα. Και τότε προς τι η συμπαράσταση στους υψηλά αμειβόμενους; Από πότε η αριστερά είναι αλληλέγγυα στα γεμάτα πορτοφόλια και τσουβαλιάζει μαζί πλούσιους και φτωχούς;
Από πότε ο διεθνισμός της αριστεράς έγινε εσωστρέφεια ρε Μίκη; Έγινε ξύλο μεταξύ αγροτών και οδηγών για να πάνε οι δεύτεροι στη δουλειά τους; Από πότε έγινε ξύλο μεταξύ αγροτών και λιμενεργατών για να μεταφέρουν τα ευπαθή τους προϊόντα οι αγρότες; Από πότε οι αριστεροί δέρνονται με άλλους αριστερούς μπροστά στο σύνταγμα για να πιάσει το πιο ισχυρό μπλοκ την καλύτερη θέση; Από πότε οι διαδηλώσεις για ανοιχτά σχολεία, έγιναν καταλήψεις για κλειστά; Από πότε το πτυχίο έγινε πολυτιμότερο της γνώσης, το προσοντολόγιο έγινε σημαντικότερο της δουλειάς, από πότε η αναξιοπρέπεια υποβαθμίστηκε σε χειρότερη θέση από έναν απλό διορισμό; Από πότε η απεργία έγινε σπουδαιότερη από την ανεργία, η επιδότηση σπουδαιότερη από την επιχείρηση;
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Σίγουρα δεν είμαστε όλοι αθώοι. Είμαστε αντιφατικοί και γι αυτό είμαστε ένοχοι. Δεν χρειάζεται καμιά διεθνής συνομωσία. Απλά δεν γίνεται να μιλάς για αξιοκρατία, για ΑΣΕΠ, και από την άλλη να καταγγέλλεις τη μη αποκατάσταση των συμβασιούχων, δεν γίνεται από τη μια να χαίρεσαι για τους Ολυμπιακούς και από την άλλη να λες κακώς τους αναλάβαμε. Δεν γίνεται να είσαι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Και κατά μάνα κατά κύρη, έτσι ακριβώς είναι και το κράτος μας. Ένα κομμουνιστικό κράτος θα έλεγε «μαζί στα κέρδη, μαζί και στη ζημιά». Ένα νεοφιλελεύθερο θα έλεγε «χώρια στα κέρδη, χώρια και στη ζημιά». Ένα άπληστο κράτος θα έλεγε «μαζί στα κέρδη, χώρια στη ζημιά». Το δικό μας που είναι μπουρδέλο, λέει «χώρια στα κέρδη, μαζί στη ζημιά». Διότι ο ηρωικός λαός έτσι θέλει. Το κράτος το θέλει μόνο όταν χρειάζεται βοήθεια ο ίδιος. Μεμονωμένα. Όχι ως σύνολο. Από την πολιτική των ιδεών, πήγαμε στην πολιτική των κομμάτων, μετά στην πολιτική των συντεχνιών και των ομάδων και καταλήξαμε στην προσωπική πολιτική του καθενός.
Για να αλλάξουν τα πράγματα δεν χρειάζεται αλλαγή κυβέρνησης. Χρειάζεται αλλαγή στάσης ζωής. Ένα restart που λέει κι ο Γεωργελές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εδώ θα αφήνετε σχόλια και... σχολιανά