Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Οι άποροι και οι απορίες


Κάνω τον κατάσκοπο αυτόν τον καιρό. Τον καιρό της μεγάλης κρίσης. Μπαίνω στα ειδησεογραφικά site και αφού διαβάσω τα πρωτοσέλιδα και τα «καυτά» θέματα, μετά αρχίζω και ψάχνω μικρές δηλώσεις πολιτικών. Της μιας σειράς. Συνήθως βέβαια βρίσκομαι μπροστά σε ουρανομήκεις σιωπές για τα μεγάλα. Μόνο κάτι δεκάρικες καταγγελίες και διαπιστώσεις του προβλήματος. Κουβέντα για το καφενείο δηλαδή. Αυτά κάθε που τηλεφωνώ στον πατέρα μου και στη μάνα μου τα λέμε. Δεν χρειάζεται να είσαι βουλευτής και ειδήμων.(Η συνέχεια εδώ).

Μετά μπαίνω στα site των βουλευτών. Θέλω να ξέρω τι είπε ο καθένας τους. Αφού κι ο ίδιος ο βουλευτής θέλει να ξέρω. Γι αυτό έφτιαξε και το site. Για να διαφημίσει την πολιτική του δράση. Κι αν δεν βρω κάτι καλό ψάχνω στα τοπικά ΜΜΕ. Λέω πχ «σήμερα θα ασχοληθώ με τον Στυλιανίδη». Ανοίγω, βλέπω, μετράω. Σχεδόν όλοι έχουν μια στήλη με τις επερωτήσεις στη βουλή. Μια άλλη με δηλώσεις στα ΜΜΕ. Ίσως μια άλλη με ευχαριστίες σε συλλόγους. Και φωτογραφίες.

Παλιά δούλευα σε εταιρεία που έκανε παιχνίδια για τους υπολογιστές. Και παρουσιάσεις εταιρειών. Εμφανίζονταν πολιτικοί στην εταιρεία και μας ανέθεταν τη δημιουργία CD με τα κατορθώματά τους. Ένα από τα βασικά τους μελήματα ήταν οι φωτογραφίες. Πάντα αγκαλιά με τον αρχηγό του κόμματος. Μετά με ξένους υπουργούς ή πρωθυπουργούς. Με είχε απασχολήσει η σειρά σπουδαιότητας. Γιατί πρώτα με τον αρχηγό; Τα συζητούσαμε με τον φίλο μου και αφεντικό μου τότε. «Διότι πρώτα πρέπει να ξέρει ο κόσμος ότι τούτος εδώ είναι πχ ΠΑΣΟΚ και μετά ότι γνωρίζει και προσωπικά τον ξένο πρωθυπουργό. Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις κι εσύ». «Ναι, αλλά αυτό αποτελεί κατόρθωμα; Εμπλουτίζει το βιογραφικό του; Έχει βαρύτητα αυτό από μόνο του; Το έργο του; Η δράση του; Είναι προσόν απλά ότι είναι αρεστός; Δηλαδή αν βγω μια φωτογραφία με τη Μαντόνα αυτόματα αναβαθμίζομαι καλλιτεχνικά;».

Και πάντα καταλήγαμε στη σημασία της δύναμης της εικόνας. Και πάντα παίζαμε με τις μύτες τους και τις φάτσες τους στο photoshop, και κάναμε μοντάζ τον πολιτικό παρέα με κάτι πορνοστάρ, έτσι για να γελάσουμε (μέχρι που όντως γελάσαμε όταν κάποιος από δαύτους-με ανώτατη θέση στον πολιτικό βίο-τα είδε, και η φάτσα του έγινε ίδια μ αυτές που «πειράζαμε» στο photoshop).

Το κακό με όλους αυτούς είναι ότι στα site τους δεν έχουν και μια στήλη όχι με το τι έκαναν, αλλά με το τι ΔΕΝ έκαναν. Ένα άλμπουμ φωτογραφιών όχι με τους ίδιους και τις αγκαλιές, αλλά με κάτι άστεγους, με κάτι γεροντάκια στις ουρές, με κάτι μάτια γεμάτα απόγνωση. Σκέψου από τη μια οι φωτογραφίες τους με το «επιτελείο» τους, με τους μετακλητούς τους υπαλλήλους, με το απόκομμα του μισθού, των επιδομάτων για τις συνεδριάσεις, των κοπών πίτας, τις ευχετήριες κάρτες και από την άλλη κάτι φευγαλέες στιγμές, κάποιες απονενοημένες φιγούρες φτώχειας, κάποιοι ψίθυροι απελπισίας, κάποιες μαγνητοφωνημένες κουβέντες στο σπίτι όπου κρυφά οι γονείς συζητούν να μάθουν τι θα γίνει με την ανεργία του μπαμπά, «να μην ακούσουν τα παιδιά». Κι ας είναι σε mp3.

Μια τέτοια φωτογραφία του άστεγου στη Θεσσαλονίκη που πέθανε από το κρύο μέσα σε αυτοκίνητο. Δίπλα στην κοπή της πίτας. Του πιτσιρικά με τις μύξες που ζητιανεύει στην καφετέρια. Δίπλα στη βεγγέρα του συλλόγου τάδε. Τη φωτογραφία με την ουρά για το πενιχρό επίδομα ανεργίας. Δίπλα στη φωτογραφία με τα μικρόφωνα στο τάδε συνέδριο. Αφού στα φίλτρα του photoshop πρέπει να μπει ακόμα ένα: politics. Που να κάνει πολυδιάστατη τη μονοδιάστατη σκέψη τους, να κάνει 3D την κοινωνική τους δράση. Αυτήν τη δράση που τους θέλει «επιτόπου» στις καταστροφές να δηλώνουν συμπαράσταση και αποτροπιασμό στους πληγέντες. Που τους κάνει να εκστομίζουν τσιριτσάντζουλες και να ενδιαφέρονται για το συντακτικό και όχι για τη σύνταξη.

Μου μοστράρει ο καθένας τις επερωτήσεις που έκανε. Εκεί εξαντλήθηκε ο πολιτικός του αγώνας. Μέχρις εκεί έφτασε ασθμαίνων ο δαιδαλώδης εγκέφαλός του. Στην επερώτηση. Να δείξει ότι ενδιαφέρθηκε για τα κοινά ρωτώντας. Μα τις ερωτήσεις τις κάνουμε όλη μέρα και κάθε μέρα μεταξύ μας. Και ξέρουμε τις απαντήσεις. Δεν χρειαζόμαστε ερωτήσεις. Όποιες απορίες είχαμε τις είπαμε. Τις είπαμε σε σένα κύριε βουλευτή και περιμέναμε απάντηση. Όχι ερώτηση. Περιμέναμε μια απάντηση έστω και δυσάρεστη. Να είναι τεκμηριωμένη κι ας μη μας βολεύει.

Οι επερωτήσεις που κάνουν, λέει, αφορούν στην τοπική κοινωνία. Μας ενημερώνουν ότι «αυτή την απάντηση έλαβα» και άρα είμαστε εντάξει. Δεν είναι δυνατόν κύριε να ψηφίζεις στη βουλή και μετά να αναρωτιέσαι γιατί γίνονται όσα ψηφίζεις. Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζεις στη βουλή τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και μετά να ρωτάς γιατί δεν επαρκεί το προσωπικό στην αστυνομία ή δεν φτάνουν τα χρήματα για τη χρήση των οχημάτων της, να ρωτάς πώς θα γίνει να σωθούν οι υφάντριες στο Διδυμότειχο, να ρωτάς γιατί η Αγροτική Τράπεζα δεν χάρισε τα χρέη της ΕΝ.ΚΛΩ.

Όλη αυτή η επίδειξη ευαισθησίας με το περίβλημα της αφέλειας είναι εκνευριστική. Εγώ θα περίμενα πρώτα να αναρωτηθούν αν η αστυνομία κάνει επαρκώς τη δουλειά της, τι ανάγκες έχει, τι προσφέρει μ’ αυτά που έχει, αν χρειάζεται ενίσχυση και από πού θα βρεθούν τα λεφτά. Και μια αιτιολόγηση γιατί να πάνε τα λεφτά εδώ κι όχι αλλού. Θα περίμενα να αναρωτηθούν πρώτα σε τι εξυπηρετεί το ταπητουργικό εργαστήριο στον Έβρο, τι αποκομίσαμε με την ύπαρξή του, αν τα οφέλη είναι πιο πολλά από τα κόστη και αν ναι τότε θα περίμενα μια έκθεση αιτιολογημένη που δεν θα βασίζεται στην φιλανθρωπία. Θα περίμενα επίσης μια έρευνα για τα δανεικά και αγύριστα της ΕΝ.ΚΛΩ στις τράπεζες. Ποιοι πήραν τα λεφτά, τι χρήση έκαναν, πόσο μας κόστισαν τα δάνεια, ποιοι τα επωμίστηκαν, θα περίμενα έκθεση με προτάσεις για εναλλακτικές λύσεις ή μια οριστική κουβέντα που θα σημάνει το τέλος μιας ανοιχτής πληγής.

Αντί αυτών βλέπω σάλια-μύξες και μισόλογα. Βλέπω απορίες αντί για απαντήσεις. Και ξέρω ότι αν έμπαιναν στον κόπο να διάβαζαν αυτό το κείμενο θα μου μίλαγαν για τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και λοιπά κουραφέξαλα. Όταν κλείνει ο άλλος το μαγαζί του λόγω έλλειψης πελατείας άντε τράβα εσύ να του πεις ότι το κλείνει διότι οι πολιτικοί ήταν απασχολημένοι με τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. «Μπαμπά γιατί δεν μου παίρνεις ένα παιχνίδι;». «Δεν ξέρω παιδί μου. Θα κάνω μια επερώτηση και θα σου πω».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εδώ θα αφήνετε σχόλια και... σχολιανά