Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Το ματοτσίνορο


Είναι ένα σου ματοτσίνορο που συχνά ξεφεύγει. Δεν ξέρω αν εσύ η ίδια, η ιδιοκτήτρια, το έχεις καταλάβει. Εγώ το παρατηρώ μερικές φορές. Μπερδεύεται και μένει λίγο πιο κάτω από τα υπόλοιπα. Εκεί στην άκρη του ματιού. Στα «ακριτικά τσίνορα». (Η συνέχεια εδώ).

Μένει προς τα κάτω να περιμένει. Κάποιον να δεθεί, να πιαστεί από την άκρη του και να αρχίσει να σκαρφαλώνει. Ένας ριψοκίνδυνος κασκαντέρ αυτός, μικροσκοπικός μα αποφασισμένος. Σαν έναν σούπερ ήρωα που έχει σκοπό με το έτσι θέλω να σώσει την ανθρωπότητα από την κακία και τη διαφθορά. Και αγωνίζεται ο έρμος να ανέβει πιασμένος από ένα ματοτσίνορο, να φτάσει κάπου, σε μια ανοιχτωσιά, σε ένα απέραντο υγρό μάτι, να κολυμπήσει και να ξεπλυθεί από τις αμαρτίες του κόσμου.
Γελάς και τρίβεις τα μάτια σου πότε πότε. Κι αυτό το ματόκλαδό δεν υπακούει να πάει να συνταχθεί με τα άλλα. Να κάτσει στοιχημένο σε φάλαγγα. Αυτό ανυπάκουο θέλει να ανεμίζει σα παντιέρα επαναστατική. Σα σημαία σε καράβι πειρατικό. Να υπενθυμίζει και να προειδοποιεί τους άλλους πως ναι είναι ικανό να γίνει επικίνδυνο, μην το βλέπετε έτσι μικρό, θα μπουκάρει μέσα σας και θα κλέψει και θα λεηλατήσει από τα ψυχικά σας αμπάρια όλο σας το βιός.
Φοβάμαι ότι μια μέρα θα αποφασίσει να γίνει πουλί και να πετάξει. Ότι ήδη από μικρό έδειχνε μια διάθεση να φύγει και να αποσπαστεί από την βαρετή ομοιομορφία των άλλων. Ότι θα κάνει μια έτσι, σαν τους αθλητές των καταδύσεων από βατήρα 10 μέτρων και θα κάνει τη βουτιά του μεγαλοπρεπώς, με την προοπτική του πετάγματος. Όχι για να συναντήσει τη γη. Για να το παρασύρει ο αέρας και να το στείλει προς το νότο μαζί με τα χελιδόνια.
Το παρατηρώ ώρες ώρες. Σαν τον μαθητή που ξέρει το μάθημα αυτός από όλη την τάξη. Προβάλλει το χέρι του δειλά «κύριε κύριε να το πω». Και όλα τα άλλα τσίνορα απορημένα πώς αυτός ο ζουμπάς ξέρει περισσότερα από μας και θέλει να ξεχωρίζει. Κι εγώ σαν καλός δάσκαλος, σαν «τσινοροφύλακας» πρέπει να του δώσω την ευκαιρία. Να διακριθεί. Όχι για την ομορφιά του. Ούτε για το αγέρωχο παράστημά του που του χαρίζει η μάσκαρα. Μα για την εξυπνάδα του και το θράσος του.

1 σχόλιο:

  1. Δεν τη γνώριζα τη λυρική πλευρά σου. Πιο πολύ με ξάφνιασε που βγάζεις ποίηση από κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει αντιποιητικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ θα αφήνετε σχόλια και... σχολιανά