Δασυνόμενες λέξεις

Στην Τετάρτη δημοτικού, παλιά, σου ερχόταν ο θάνατος. (Η συνέχεια εδώ)

Αρχικά είχες να μάθεις τις δασυνόμενες λέξεις. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό να εξηγήσει γιατί όλοι εμείς από τότε έχουμε έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα. Άλλος υπερτασικός, άλλος με στυτική δυσλειτουργία, άλλος σε «διαρκή υπερβατική συγκρουσιακή ομφαλοσκόπηση μετ’ επιμόνων νευραλγικών σημείων» και άλλος με όοολα αυτά μαζί.

Δεν ήταν οι λέξεις που έπρεπε να μάθεις. Αυτές πάει στο διάολο τις μάθαινες παπαγαλία. «Αβρός, άγιος, αγνός, Άδης, αδρός…». Ήταν που τις μαθαίναμε κατά γράμμα, αυτή τη βδομάδα όσες αρχίζουν από Α, την επόμενη από Ε και πάει λέγοντας. Και κάθε φορά άφηνε υπόνοια ο δάσκαλος ότι θα τις γράφαμε σε διαγώνισμα.

Ο δάσκαλός μας εκείνη τη χρονιά ήταν ένας ηλικιωμένος που έμοιαζε στον Καραμανλή τον θείο (τον… εθνάρχη ντε). Εμένα με συμπαθούσε (προφανώς γιατί του θύμιζα τον Καραμανλή ανεψιό έτσι τροφαντός που ήμουν). Εγώ δεν τον πολυγούσταρα διότι μου έλειπε η καλή μου δασκάλα της τρίτης δημοτικού. Και γιατί δεν συμφιλιώθηκα ποτέ με την ιδέα να έχω άντρα δάσκαλο. Έλεγα ότι στους άντρες πάει πιο πολύ το καθηγητηλίκι, και για να γίνει δάσκαλος αυτός, άρα δεν τά παιρνε και πολύ τα γράμματα και άρα εμένα τι γράμματα να μου μάθει που είναι σκέτος στούρνος…

Αυτός ο αμόρφωτος εθνάρχης λοιπόν συνέπεσε χρονικά νομίζω με την επιστροφή του original εθνάρχη στην Ελλάδα, μετά την πτώση της χούντας. Έτσι άνοιγα την τηλεόραση και έβλεπα στις ειδήσεις τον Καραμανλή να υπογράφει χαρτιά και νόμιζα ότι έβλεπα τον δικό μου δάσκαλο να ετοιμάζει το διαγώνισμά μας στις δασυνόμενες λέξεις. Μάλιστα πλησίαζα γρήγορα στην τηλεόραση μπας και προλάβω να δω τα θέματα. Οι γονείς μου ανησυχούσαν νομίζοντας ότι η προσέγγισή μου στη συσκευή οφείλονταν σε κάποια πρόωρη πολιτική μου επιλογή. «Ποιος ξέρει τι πλύση εγκεφάλου τους κάνουν στο σχολείο με το Καραμανλή».

Σκέψου τώρα να ξαναδείχνουν στην τηλεόραση το ασπρόμαυρο πλήθος στους δρόμους να παραληρεί «Ε-Ε-Έρχεται» ο εθνοσωτήρας κι εγώ να ανοίγω τη γραμματική γιατί καταλάβαινα ότι «έρχεται διαγώνισμα».

Με τη δασεία την ίδια δεν είχα πρόβλημα. Την εύρισκα μάλλον γοητευτική γιατί μου θύμιζε τσουλούφι από τα μαλλιά. Ήταν σαν κάποιος Έλβις να οδηγεί κάμπριο και ο αέρας να του παίρνει το τσουλούφι προς τα πίσω. Οι ψιλές μου ήταν αδιάφορες διότι οι δασείες ήταν οι εξαιρέσεις και το μάτι του ανθρώπου πάντα πέφτει στις εξαιρέσεις. Απλώς, άλλους οι εξαιρέσεις τους ενοχλούν, άλλους τους ελκύουν. Εγώ ήμουν από τους δεύτερους.

Μη σου πω δηλαδή ότι γούσταρα τρελά που το υ έπαιρνε πάντα δασεία και έτσι δεν είχαμε να μάθουμε τίποτα απέξω. Ενώ οι δασυνόμενες από α, από ε και από ο ήταν πολλές και τα αντιπαθούσα τα γράμματα αυτά. Ειδικά το α, γιατί τα ε και ο ήταν βραχέα και έπαιρναν πάντα οξεία κι έτσι τα συγχωρούσα για όλα τα δεινά που προκάλεσαν στον τόπο.

Γενικά είχα μεγάλο αλισβερίσι με τα γράμματα. Ποτέ δεν κατάλαβα (ούτε και τώρα) γιατί δεν έχουμε γράμμα για το ου, και το γράφουμε με 2 γράμματα. Οι ξένοι δηλαδή πώς έχουν; Τόσο άχρηστοι εμείς; Άκουγα τότε για το μεγαλείο της γλώσσας μας και μου ερχόταν να σηκωθώ να ρωτήσω τον δάσκαλο γιαλαντζί εθνάρχη για το ου. Ήξερα ότι οι ξένοι είχαν τον Κρόιφ. Και ήξερα ότι έχουν και πιο καλά αμάξια. Αλλά να έχουν και ειδικό γράμμα για το ου!!! Ε όχι ρε πούστη μου.

Αργότερα μόνο ηρέμησα κάπως όταν κατάλαβα ότι εμείς έχουμε Ξ και Ψ. Αλλά και πάλι αδικία. Πόσες λέξεις έχουν μέσα τους ξ και ψ; Ενώ το ου είναι άλλο πράμα.

Στο τέλος έμαθα ότι δασεία παλιά έπαιρνε, λέει ο εθνάρχης, και το ρω. Το ρω το σύμφωνο λέμε τώρα!!! Ήμαρτον ρε παιδιά. Θα βάζω πνεύματα ΚΑΙ στα σύμφωνα; Ευτυχώς σε μας, λέει, καταργήθηκε. Ο Θεός μας φύλαξε!!!