Σε βλέπω...

Είναι γιορτές. Και είμαι εγώ που δεν κρατάω νηστείες. Είμαι εγώ που δεν πρέπει να τρώω κρέας. Και ονειρεύομαι τη σάρκα σου σαν δώρο πρωτοχρονιάτικο. Ένα πλήρες σετ από χείλη, μάγουλα, μάτια, κώλο, χέρια. Με κορδέλα τυλιγμένο σε χρωματιστό χαρτί με κεράκια. (Η συνέχεια εδώ...)
Κάλαντα. Θέλω να τραγουδήσω με τα παιδιά στους δρόμους. Όχι να μαζέψω λεφτά. Όχι. Να αρχίσω να κερνάω τον κόσμο θέλω. Για σένα και μένα. Να με κοιτάζουν, λέει, απορημένοι. Ο τρελός του χωριού.
Και οι δουλειές δε με νοιάζουν πια. Να πάνε στο διάολο με τις υποχρεώσεις τους. Το μυαλό μου το σκέφτομαι. Κάτι σαν σκοτεινό θάλαμο εμφάνισης φωτογραφιών. Να ξετυλίξω εσένα από το φιλμ των ματιών μου. Να σε εμφανίσω τάχα πίσω από τα μάτια μου. Στην ωχρή κηλίδα. Κοντά εκεί στον εγκέφαλο. Σφηνωμένη εκεί από αγάπες και λόγια να χαμογελάς και να φαίνεται το ένα στραβό σου δόντι που προκλητικά σε ομορφαίνει σα στολίδι σε έναν μονότονο κάτασπρο τοίχο νησιώτικης αρχιτεκτονικής. Να σε στριμώξω, λέει, πουθενά μέσα στο σκοτεινό θάλαμο. Να σε απαθανατίσω. Να μην ξεφύγεις, ακίνητη σαν τατουάζ πίσω από τον αμφιβληστροειδή μου. Μη μου στεναχωριέσαι κουτοπόνηρη. Θα φερθώ καλά στην εικόνα σου την μέσα στο μυαλό μου φυλαγμένη. Θα τη βουτήξω σε ειδικά υγρά στερέωσης με ευλάβεια.
Ουρανομήκεις σιωπές θα είναι το κέρδος μου από σένα. Δε θα μιλάς. Δε θέλω να μιλάς όταν σ αγαπάω. Να το βουλώσεις θέλω να σε βλέπω μόνο. Δεν μπορούν να λειτουργούν όλες μου οι αισθήσεις ταυτόχρονα με σένα. Και να σε βλέπω και να σε ακούω και να σε αγγίζω δε γίνεται. Τα χάνω και μπερδεύομαι εγώ με το χαμηλό IQ. Τραυλίζω όταν σε βλέπω. Σφίγγομαι ενώ δεν πρέπει...